Η γέννηση της συστημικής ψυχοθεραπείας εντοπίζεται ήδη από τη δεκαετία του ’50, την εποχή που η συστημική οπτική αναδεικνύεται ως ένας συγκεκριμένος τρόπος αντίληψης του κόσμου και της πραγματικότητας. Η συστημική θεραπευτική πρακτική προκύπτει από το ερώτημα, πώς στα κοινωνικά συστήματα οι άνθρωποι κατασκευάζουν από κοινού την πραγματικότητά τους, ποια είναι τα δεδομένα στα οποία βασίζονται η σκέψη και τα βιώματά τους και πώς μπορούν αυτά τα δεδομένα να αμφισβητηθούν και να «διαταραχθούν».

Ως σύστημα θεωρείται το σύνολο των στοιχείων που βρίσκονται σε αλληλεπίδραση και αλληλεξάρτηση. Σύστημα μπορεί να είναι η οικογένεια, οι εργαζόμενοι σε μια εταιρεία, η παρέα κτλ. Το κάθε σύστημα έχει τα δικά του όρια, κανόνες, υποσυστήματα, συμμαχίες, ηθικές αξίες και συναισθηματικό κλίμα. Κάθε αλλαγή σε κάποιο στοιχείο του συστήματος επιφέρει αλλαγές σε ολόκληρο το σύστημα. Έτσι, η ευελιξία προς τα μέσα και η προσαρμοστικότητα προς τα έξω αυξάνουν την ποιότητα και τη διάρκεια ζωής ενός συστήματος.

Η συστημική ψυχοθεραπεία στην πράξη είναι η διαμόρφωση μιας σχέσης επικοινωνίας και εμπιστοσύνης που δημιουργείται μεταξύ του συστημικού θεραπευτή και των πελατών του, σχέση ανθρώπινη και όχι ακόμα προσανατολισμένη στο πρόβλημα. Στην πορεία, συν-διαμορφώνουν ένα πλάνο θεραπείας που στόχο έχει την υλοποίηση των αιτημάτων του πελάτη. Η θεραπεία στοχεύει στη διασαφήνιση των ποικίλων και αντιφατικών προσδοκιών του πελάτη/ θεραπευόμενου, στη διερεύνηση πιθανών οπτικών και στην αναζήτηση των ψυχικών αποθεμάτων του. Η ψυχοθεραπεία δεν νοείται ως περίθαλψη εδώ αλλά ως επικοινωνία.

Κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπευτικής συνεργασίας, ο συστημικός θεραπευτής δεν ενδιαφέρεται για το «γιατί» οι άνθρωποι συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται (αναζήτηση αιτιώδους συνάφειας), αλλά για το «πώς» συμπεριφέρονται (δηλ. για την διαδικασία) και «τι συνέπειες» έχει η συμπεριφορά τους στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους. Γι' αυτό, η συστημική ψυχοθεραπεία δεν προσφέρει θεραπεία των αιτίων και των συμπτωμάτων, αλλά κατανόηση του τρόπου που οι άνθρωποι σχετίζονται μεταξύ τους και τη δυνατότητα για νέα σχήματα σχέσεων πιο λειτουργικά, που προάγουν την ανάπτυξη.

Η αιτιώδης συνάφεια συνδέεται και με τις ηθικές απόψεις περί σωστού και λάθους ή καλού και κακού. Η εξειδικευμένη γνώση του ψυχοθεραπευτή δεν συνίσταται, όμως, σε κάποια γνώση για το ποια πρέπει να είναι η λύση των προβλημάτων ή για το πως πρέπει να ζει κάποιος τη ζωή του. Συνίσταται στην αναζήτηση του τρόπου με τον οποίο έχει εγκατασταθεί μια δυσλειτουργία στην προσωπική ζωή του ανθρώπου που ζητάει βοήθεια.

Η συστημική θεραπεία, κατά κανόνα, είναι σχεσιακή θεραπεία. Κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά μπορεί να κατανοηθεί μόνο μέσα στο πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί (ιστορικό, πολιτισμικό, οικογενειακό κ.α.) και όχι απομονωμένη.

Βασική παραδοχή είναι ότι οι άνθρωποι συνηθίζουν να εστιάζουν την προσοχή τους για πολύ καιρό πάνω στο πρόβλημα. Όσο περισσότερο επικεντρώνονται στο πρόβλημα τόσο «αυτό που πάει καλά» χάνεται από το οπτικό τους πεδίο. Όμως είναι «αυτό που πάει καλά», το λειτουργικό τους κομμάτι, που θα βοηθήσει στη λύση του προβλήματος. Έτσι, λοιπόν, η αναζήτηση των αποθεμάτων του θεραπευόμενου είναι κεντρικής σημασίας.

Απώτερος στόχος είναι η ενίσχυση της ικανότητας του ανθρώπου να γίνει ο θεραπευτής του εαυτού του.

Η συστημική ψυχοθεραπεία μπορεί να πραγματοποιηθεί με διάφορες μορφές ανάλογα με τις ανάγκες και το αίτημα ως:

• Συστημική ατομική ψυχοθεραπεία
• Συστημική οικογενειακή ψυχοθεραπεία
• Συστημική ψυχοθεραπεία ζεύγους
• Συστημική ομαδική ψυχοθεραπεία

Οι ψυχοθεραπευτικές υπηρεσίες παρέχονται και μέσω διαδικτύου με τη χρήση του Skype.